Að venju hefur mikið fjaðrafok verið í kringum ráðherraskiptin og framgangur fjölmiðla í þeim málum verið furðulegur.
Athygli fjölmiðla beinist nú mjög að viðræðum stjórnarflokkanna um áframhaldandi stjórnarsamstarf. Það er í takt við fréttamat þeirra flestra, að mestum tíma er varið í fjalla um hverjir skipa munu ráðherrastóla en ekki hvaða málum ríkisstjórnin mun beita sér fyrir. Það nýjasta er að hugsanlega verði ráðherrum fjölgað úr tíu í tólf.
Nú er íslenski boltinn byrjaður að rúlla og sem fyrr hefur Deiglan ákveðnar skoðanir á þeim málum. Það sem helst hefur vakið athygli í aðdraganda Íslandsmótsins nú er mikil gerjun í Vesturbænum. KR-ingar ætla greinilega að halda upp á aldarafmælið með glæsibrag og hafa í því augnamiði hafið rekstur útvarpsstöðvar og fest kaup á vínveitingahúsi, hvort tveggja athyglisverðar tilraunir.
Loftárásir Atlantshafsbandalagsins á Júgóslavíu hafa nú staðið í 53 daga. Þeir sem gagnrýna NATO fyrir árásirnar verða sífellt háværari og virðast atburðir síðustu daga og vikna benda til að sú gagnrýni eigi við rök að styðjast.
Úrskurður Kjaradóms um laun æðstu embættismanna ríkisins hefur vakið nokkur viðbrögð og er honum ýmist fagnað eða bölvað. Fagnaðarlætin hafa þó verið kaldhæðin en bölvunarorðin innileg.
Kosningar til Alþingis fóru fram í gær. Helstu tíðindin urðu þau að Samfylking hlaut háðulega útreið en Sjálfstæðisflokkurinn og Vinstri-grænir unnu mikinn sigur.
Ríflega þrjátíuþúsund Íslendingar sáu ekki ástæðu til að neyta lýðræðislegs réttar síns í gær og mættu ekki á kjörstað. Einhver hluti þessa hóps er hugsanlega nýlátinn og hugsanlega hefur einhverjum ótilteknum fjölda verið ómögulegt að mæta á kjörstað. En það breytir því ekki að tugþúsundir Íslendinga virtu að vettugi þann dýrmæta og eftirsótta rétt að fá hafa áhrif á stjórn samfélagsins.
Loforðaflaumur ákveðinna flokka í kosningabaráttunni færist í aukana eftir því sem styttist í kjördag.
Umræðan um miðlægan gagnagrunn á heilbrigðissviði heldur áfram og er nú komin á mjög undarlegt plan. Því er ýmist haldið fram að gagnagrunnurinn sé stórvarasamur í sjálfu sér og að hann muni leiða alls konar hörmungar yfir íslensku þjóðina, eða þá að verið sé að arðræna landsmenn með því að veita Íslenskri erfðagreiningu hf. einkaleyfi til að gera grunninn.
Af mörgun innantómum slagorðum Samfylkingarinnar sker hvað mest í eyru þegar talsmenn hennar (sem fer nú ört fjölgandi) tala fjálglega um „frelsi einstaklingsins.“ Svo virðist sem ákvörðun hafi verið tekin af kosningastjórn SF að líklegt til fylgis væri að leggja áherslu á hægristefnu.
Nú styttist óðfluga í kosningar til Alþingis og má sjá þess merki í Morgunblaðinu á svo til hverjum degi. Halldór Ásgrímsson hefur verið duglegur að haka við kosningaloforðin sem efnd hafa verið. Þó er ekki laust við að þessi mikla auglýsingaherferð lýsi taugaveiklun í herbúðum framsóknar.
Uppgangur heldur áfram í Reykjavík undir stjórn R-listans en sem fyrr er hann einangraður við Ráðhúsið. Hugmyndir um að setja á fót s.k. miðborgarstjórn eru enn eitt dæmið um útþenslu borgarbáknsins.
Oftar en ekki rata skondin mál inn í dómsali Hæstaréttar.
Nýútkomið tölublað Stúdentablaðsins hefur endanlega sýnt mönnum fram á að Röskva getur ekki, og vill ekki, gera greinarmun á samtökum félagshyggjufólks við Háskóla Íslands annars vegar og skylduaðildarapparatinu Stúdentaráði hins vegar. Málefnalega afstöðu er þó sem betur fer enn að finna meðal stúdenta, eins og lesa má í grein sem birtist í Morgunblaðinu 23. mars.
Að leika á tilfinningar almennings og gerast sjálfskipaðir talmenn hans í viðkvæmum dægurmálum – hverjir jafnast á við vinstrimenn í þeim efnum? Í eina tíð var það „undirlægjuháttur við erlent herveldi“ sem ógnaði „sjálfstæði og tilveru íslensku þjóðarinnar,“ eins og upphrópanir vinstrimanna hljómuðu þá. Nú hafa tekið við nýjar upphrópanir en hræsluáróðurinn sem að baki liggur er af sama sauðahúsi.
Nýlega var tilkynnt um mikil umskipti í rekstri Sementsverksmiðjunnar hf. og voru þau umskipti ekki síst rakin til endurskipulagningar sem átti sér stað við hlutafélagsvæðingu fyrirtækisins fyrir nokkrum árum.
Menn eru saklausir uns sekt er sönnuð. Þetta hefur hingað til verið talin meginregla í öllum vestrænum réttarríkjum og þótt víðar væri leitað. Páll Þórhallsson, lögfræðingur, sem skrifað hefur töluvert um lögfræðileg málefni í Morgunblaðið, segir í grein sinni, Uns sekt er sönnuð, í Morgunblaðinu sl. sunnudag, þar sem hann fjallar um tvo dóma Hæstaréttar í kynferðistafbrotamálum, að í þeim tilvikum hafi öllum vafa um sekt sakborninga verið ýtt til hliðar.
Í fréttum Stöðvar 2 fimmtudagskvöldið 10. janúar sl. fullyrtu forystumenn stjórnarandstöðunnar að góðærið væri ekki Davíð Oddssyni, forsætisráðherra, að þakka. Rannveig Guðmundsdóttir sagði t.a.m. að forsætisráðherra réði ekki fiskgengd. Nokkuð merkileg uppgötvun hjá Rannveigu og verða jafnvel áköfustu stuðningsmenn Davíðs að viðurkenna þessi takmörk á hæfileikum hans.
Sjö af hverjum tíu Reykvíkingum eru á móti útsvarshækkun R-listans, ef marka má nýja skoðanakönnun Gallups. Fréttastofa ríkissjónvarpsins las glögglega í niðurstöðurnar: „Sjö af hverjum tíu Reykvíkingum eru á móti útsvarshækkun meirihluta borgarstjórnar en kjósendur R-listans styðja hækkunina.“ Einmitt það. Eru kjósendur R-listans ekki nema 30% Reykvíkinga? Gott ef rétt væri, en sama Gallupkönnun mældi fylgi R-listans rúm 50% og því hlýtur verulegur hluti þeirra að vera andvígur hækkuninni.
Svokallaðir áhugamenn um bætta umferðarmenningu leggja ætíð mikla áherslu á að halda ökuhraða á þjóðvegum landsins niðri. Á þeim má skilja að hraðaakstur sé orsök lang flestra umferðarslysa. Það er reyndar mjög skarplega ályktað hjá þessum áhugamönnum að hættueiginleikar ökutækja felist einmitt í þeirri staðreynd að þau hreyfast. En er ökuhraðinn í sjálfu sér endilega svo stór þáttur í umferðarslysum, hvað með andvaraleysi og dómgreindarbrest?