Í fréttum Stöðvar 2 fimmtudagskvöldið 10. janúar sl. fullyrtu forystumenn stjórnarandstöðunnar að góðærið væri ekki Davíð Oddssyni, forsætisráðherra, að þakka. Rannveig Guðmundsdóttir sagði t.a.m. að forsætisráðherra réði ekki fiskgengd. Nokkuð merkileg uppgötvun hjá Rannveigu og verða jafnvel áköfustu stuðningsmenn Davíðs að viðurkenna þessi takmörk á hæfileikum hans.
Sjö af hverjum tíu Reykvíkingum eru á móti útsvarshækkun R-listans, ef marka má nýja skoðanakönnun Gallups. Fréttastofa ríkissjónvarpsins las glögglega í niðurstöðurnar: „Sjö af hverjum tíu Reykvíkingum eru á móti útsvarshækkun meirihluta borgarstjórnar en kjósendur R-listans styðja hækkunina.“ Einmitt það. Eru kjósendur R-listans ekki nema 30% Reykvíkinga? Gott ef rétt væri, en sama Gallupkönnun mældi fylgi R-listans rúm 50% og því hlýtur verulegur hluti þeirra að vera andvígur hækkuninni.
Svokallaðir áhugamenn um bætta umferðarmenningu leggja ætíð mikla áherslu á að halda ökuhraða á þjóðvegum landsins niðri. Á þeim má skilja að hraðaakstur sé orsök lang flestra umferðarslysa. Það er reyndar mjög skarplega ályktað hjá þessum áhugamönnum að hættueiginleikar ökutækja felist einmitt í þeirri staðreynd að þau hreyfast. En er ökuhraðinn í sjálfu sér endilega svo stór þáttur í umferðarslysum, hvað með andvaraleysi og dómgreindarbrest?
Vinstri menn segja að vandi Háskóla Íslands sé tilkominn vegna lágra framlaga ríkisins til skólans. Þetta er hárétt. Vandi Háskóla Íslands er m.ö.o. fólgin í því eigandi og rekstraraðili hans er óhæfur. Ríkissjóður getur ekki og á því ekki að reka stofnun á borð við Háskóla Íslands. Hins vegar gæti ríkissjóður varið ákveðnum fjármunum til háskólastarfs í landinu og sjálfseignarstofnunin Háskóli Íslands gæti þegið hluta af þeim.
Deiglan hefur nú göngu sína að nýju eftir óvenjulangt sumarleyfi, sem þó er ekki nema rúmum mánuði lengra en sumarfrí íslenskra kennara, í hverju þeir eru á fullum launum. Sumarið hefur um margt verið viðburðaríkt.
Samningar hafa nú tekist um útsendingar frá íslenskri knattspyrnu í sumar. Ljóst er að þýska fyrirtækið UFA hefur beðið nokkurt tjón af samningi sínum við KSÍ.
Sameiningarbylgja vinstri manna fjaraði út í sveitarstjórnarkosningum sem fram fóru í dag.
Frank Sinatra, sá mikli höfðingi, er fallinn frá. Óhætt er að fullyrða að Frank, eða Bláskjár, eins og hann mun stundum hafa verið kallaður, þótt hann hefði sjálfur varla svarað því kalli, hafi verið einn af mestu skemmtikröftum 20. aldarinnar.
Vinstri menn eru alltaf jafn samkvæmir sjálfum sér og hafa þeir undanfarna daga notað orð eins og ófrægingarherferð um upplýsingar þær, sem fyrrum starfsmenn Helga Hjörvar og Hrannars B. Arnarssonar, hafa vakið athygli fjölmiðla á.
„Allt of hátt,“ segja menn um aðgangsverð að Hvalfjarðargöngum. Vissulega eru eittþúsund krónur töluverð upphæð, sérstaklega þegar litið er til þess að menn þurfa fyrst að vinna sér inn tæpar tvö þúsund krónur til að geta náðarsamlegast fengið helminginn í eiginn vasa.
Ekki stendur steinn yfir steini í vandræðalegri tilraun Hrannars B. Arnarssonar og Helga Hjörvar til að hreinsa mannorð sitt af meintum rógi og svívirðilegum áburði. Þennan róg og áburð er að finna á Netinu á heimasíðu tveggja fyrrverandi launalausra starfsmanna félaganna, þar sem lesa má ítarlega um málið.
Tíkarsynir, skíthælar og aumasta þý, eru orð sem Sverrir Hermannsson, fyrrv. bankastjóri, kýs að nota yfir meinta misgjörðamenn sína í tengslum við Landsbankamálið í Morgunblaðinu í gær. Undir fyrirsögninni Ég ákæri birtist einhver magnaðasta blaðagrein síðari ára, þar sem fyrrverandi þingmaður, ráðherra og bankastjóri viðhafði slík orð um embættismenn þjóðarinnar, blaðamenn og fleiri, að með ólíkindum var. Eðli greinarinnar var slíkt, að annaðhvort verður Sverrir sóttur til saka og sakfelldur fyrir ærumeiðingar, eða umræddir einstaklingar munu þurfa að svara fyrir það sem fram kemur í grein Sverris.
Foringinn, foringinn, foringinn, foringinn. Þetta eru helstu kosningaáherslur R-listans. Engum heilvita manni þar á bæ dettur í hug að beina athygli borgarbúa að verkum R-listans, eða öðrum frambjóðendum. Og það er engin furða.
Sú var tíð að greinaskrif í íslenskum dagblöðum voru fjörug og krassandi, sumir myndu jafnvel segja ómálefnaleg og rotin. Hin síðari ár virðast greinarhöfundar hafa róast og meirihluti þeirra tekur afstöðu sem nær ómögulegt er að vera ósammála eða þeir fjalla um mál sem engan snerta eða öllum er sama um.
Jóhanna Sigurðardóttir stendur nú á hátindi ferils síns. Pólitískt líf hennar hefur loks öðlast tilgang og merkingu með uppsögnum þriggja bankastjóra.
Verð á laxveiðileyfum hefur hækkað jafnt þétt síðustu ár og hafa efnaminni laxveiðimenn furðað sig á þessari þróun, enda óskiljanlegt að einhverjir aðilar treysti sér til að borga hátt í 200 þúsund krónur fyrir einn dag í laxveiði.
Lýsingar á hinu sósíalíska Kína undir stjórn Maó formanns er að finna í bókinni Aðeins eitt barn eftir Steven W. Mosher. Bókin segir sögu kínverskrar konu sem ólst upp með byltingunni. Lýsingarnar á aðferðum stjórnvalda eru flestar andstyggilegar og varpa með eftirminnilegum hætti ljósi á fjöldahyggju og vanvirðingu fyrir lífi einstaklinga. En þrátt fyrir allan hryllinginn eru sumar athafnir einræðisherranna hreinlega broslegar.
Eins og glöggir lesendur Deiglunnar hafa tekið eftir hefur lítið verið skrifað síðustu vikurnar. Hin læknisfræðilega skýring er síþreyta, hin félagslega afsökun kallast árshátíð og hin lögfræðilega túlkun er vanefnd; aðili efnir ekki skyldu sína á réttum stað og réttum tíma.
Jafnrétti til náms er mönnum afar hugleikið nú til dags. Deiglan þekkir sögu tveggja vinkvenna utan af landi sem þetta jafnrétti hefur farið misjafnlega með. Báðum gekk þeim vel í grunnskóla og eftir að hafa lokið stúdentsprófi í meðallagi kom að ákvörðun um hvert skyldi halda.
Lengi hefur verið rætt um að upplýsingar séu verðmæti framtíðar. Hér á landi hefur þessi umræða verið bundin við eitthvað sem gæti hugsanlega, einhvern tímann orðið að veruleika og þá líklega í útlöndum. En í gær bankaði framtíðin upp á hjá lítilli eyþjóð norður í Ballarhafi.