Þegar U-21 landslið karla í knattspyrnu var að keppast um að komast inn á Evrópumeistaramót um daginn var það í fréttunum dögum saman. Sýnt var frá leikjunum sem þeir spiluðu og fjölmiðlar kepptust við að upplýsa fréttaþyrsta fótboltaunnendur. Flott hjá drengjunum að komast svo inn á EM en það er samt ekki rass í bala miðað við árangur hópfimleikastúlknanna í Gerplu sem urðu Evrópumeistarar um síðustu helgi. En frá því var ekki sýnt á neinni íslenskri sjónvarpsstöð.
Allt hugsandi fólk vill kynjajafnrétti. Það gerir sér grein fyrir því að það er samfélaginu til heilla að helmingur þjóðarinnar upplifi sig ekki sem réttlægri en hinn helminginn. Réttindabarátta hugrakks fólks skilaði lagalegu jafnrétti kynjanna en hugarfarsleg jafnréttisbarátta þarf að fylgja í kjölfarið, bæði hjá konum og körlum, til að kynjajafnrétti geti orðið í reynd.
Á kvennafrídaginn, þann 24. október, sýndi RÚV sjónvarpsþátt um framboð Vigdísar Finnbogadóttur til forseta Íslands árið 1980. Þar kom margt áhugavert fram, meðal annars hversu treg Vigdís var í fyrstu til að bjóða sig fram og einnig hversu hart var barið á henni í kosningabaráttunni.
Í gær var kvennafrídagurinn haldinn hátíðlegur í fjórða skiptið. Þá voru 35 ár liðin frá því að konur lögðu niður vinnu og efndu til útifundar á degi Sameinuðu þjóðanna á kvennaárinu, 1975. Á þeim tíma var efnt til fundarins til þess að vekja athygli á því að konur væru bæði í lægra launuðum störfum en karlmenn og fengju þar að auki lægri laun fyrir sömu störf og karlmenn. Nú, 35 árum síðar, hafa orðið ansi róttækar breytingar til hins betra á stöðu kvenna í íslensku samfélagi. Í gær var boðað til fjöldasamstöðu kvenna í fjórða skiptið.En hver er ástæðan fyrir því að konur mesta jafnréttissinnaðsta þjóðfélags veraldar leggja niður störf og krefjast betri kjara?
Þann 30. október næstkomandi stendur grínistinn Jon Stewart fyrir útifundi í höfuðborg Bandaríkjanna undir yfirskriftinni „Rally to Restore Sanity“. Fundurinn er ætlaður venjulegu fólki sem er búið að fá nóg af öfgafullri og ómálefnalegri pólitískri umræðu
Einu sinnu, fyrir langa löngu, var öflugt stjórnmálaafl á Íslandi sem kallaðist Framsóknarflokkurinn. Sá flokkur sótti fylgi sitt helst til sveita þar sem hann stóð vörð um hagsmuni bænda og annars fólks sem gerði sér gott líf á landsbyggðinni.
Það er ótrúlegt að hugsa til þess að nú séu liðin rúmlega tvö ár frá bankahruni. Þegar maður lítur til baka, þá var maður sannfærður um að íslenka þjóðin yrði fljót að vinna sig upp úr hruninu og ríkisstjórn landsins, sama hvaða flokka hún skipaði, mundi vinna ötullega að því að rétta þjóðarskútuna við á ný. Því er sorglegt að hugsa til þess að fátt hefur gerst á þessum tveimur árum og fátt vitrænt hafi komið út úr stjórnarráðinu. Staðan er einfaldlega þessi:
Lög um ráðherraábyrgð og lög um landsdóm voru sett árið 1904 þegar Íslendingar fengu heimastjórn. Í umræðum á Alþingi frá þessum tíma kemur m.a. fram að landsdómur væri nauðsynlegur með tilliti til varnarþingsregla enda var enginn dómstóll á Íslandi á þessum tíma. Menn töldu ekki tækt að draga menn fyrir dóm í útlöndum, þ.e. í Danmörku. Á þessum tíma hafði Ísland hvorki dómstól í landinu né heldur var þingræði við lýði eins og er í dag.
Þegar fyrsta og elsta stjórnarskrá heims var samin í Bandaríkjunum byrjuðu menn á því að ákveða sjálfa stjórnskipunina, hvernig samspilið ætti að vera milli forseta, þings og dómsstóla, hvernig velja ætti fólk í þessar stöður og hvernig mætti koma því frá. Þar var það stef ráðandi að ekkert eitt vald ætti að vera of öflugt, enginn einn maður of valdamikill.
„Teacher! Vayase a su casa! Hay un golpe de estado!“ Þetta voru skilaboðin sem ég fékk þann 30. september sl. frá einum nemenda minna. Ég var að koma aftur til vinnu eftir daglegt morgunhlé frá kennslu en skólann var þá verið að rýma vegna verkfalls ekvadorísku lögreglunnar. „Golpe de estado“ þýðir valdarán en skiptar skoðanir eru um hvort um raunverulega tilraun til valdaráns hafi verið að ræða. Forseti landsins, Rafael Correa, er þó sannfærður um að svo hafi verið en hvers vegna í ósköpunum fór lögreglan í verkfall, hverjar voru afleiðingarnar og af hverju misheppnaðist valdaránið í Ekvador?
Eftir að ljóst var að mannréttindafrömuðurinn Liu Xiaobo hlýtur friðarverðlaun Nóbels í ár, hafa viðbrögðin verið æði misjöfn. Kínverjar eru æfir yfir verðlaununum og telja þau vinni gegn tilgangi þeirra, meðan stjórnvöld í Washington, París og London fagna hóflega þessari nafnbót Xiaobo og skora á kommúnistastjórnina í Kína að leysa Xiaobo úr haldi. Almenningur í Kína og Liu Xiaobo sjálfur hafa þó ekki enn, ef fréttaflutningurinn er réttur, fengið að vita af þessum mikilvægu verðlaunum.
28. september 2010 var sorgardagur í sögu Alþingis, ekki aðeins vegna þess að notuð voru fáránleg stjórnarskrárákvæði heldur vegna þess að Alþingi okkar Íslendinga féll á mjög mikilvægu prófi. Í stað þess að horfa fram á veginn og einbeita okkur að þeim hlutum sem mestu máli skipta, eins og að taka á skuldavanda heimilanna, atvinnuleysi og brottflutningi ungs menntafólks var Alþingi upptekið af öðruvísi hlutum, uppfullt af hefnd, heift, hatri og blóðþorsta. Því var það niðurstaða meirihluta þingsins að ákæra fyrrum forsætisráðherra, Geir Hilmar Haarde, fyrir vanrækslu í starfi sem forsætisráðherra.
Nýlega birti OECD skýrsluna „Education at Glance” þar sem er að finna tölfræðilega úttekt á menntakerfum OECD landanna. Skýrslan sem kom út í ár, 2010, er byggð á tölum frá skólaárinu 2007-2008. Í skýrslunni kom í ljós að Ísland eyddi hæstu hlutfalli af vergri landsframleiðslu af OECD ríkjunum í menntamál, eða 7,8%. Þegar tölurnar eru skoðaðar nánar kemur þó í ljós að þetta háa hlutfall skilar sér ekki á efri skólastig.
Nú nýverið lét Ólína Þorvarðardóttir, þingmaður Samfylkingarinnar, þau ummæli falla í samtali við fréttavefinn Smuguna að Sjálfstæðisflokkurinn ætti ekkert erindi í ríkistjórn. Ólína sagði orðrétt: „Nú þegar erfiðustu verkin eru að baki, vilja þeir komast til valda. Það er svo Sjálfstæðismenn geti eignað sér góð verk stjórnarinnar og til að koma í veg fyrir að nokkur maður verði ákærður. Þetta sér allt hugsandi fólk í gegnum.“
Á Íslandi er fjöldi fólks að velta því fyrir sér hvort það eigi að verða gjaldþrota. Á Íslandi eru gjaldþrotalög með þeim hætti að sá sem verður gjaldþrota á sér ekki viðreisnar von. Allt sem hann eignast mega kröfuhafar taka af honum. Að verða gjaldþrota er á Íslandi annað orð yfir útlegð. Að fara í sjálfsskipaða útlegð er skelfilegt en fyrir hóp ungs fólks á Íslandi virðist þetta vera eina leiðin undan því skuldafargi sem nú er að buga marga fjölskylduna.
Ég hef alist upp við þá möntru að nefna “sóun” og “hið opinbera” nánast alltaf í sömu setningu. “Ríkið sólundar peningum í gæluverkefni stjórnmálamanna,” bergmálar mín eigin rödd í huga mér eftir margra ára endurtekningar. En sóun er ekki endilega rétta orðið.
Mörgum blöskraði framganga þingmanna Samfylkingarinnar við afgreiðslu ákæruskjala Alþingis á dögunum þegar reynt var að skrifa söguna þannig að Samfylkingin ætti engan þátt í hruninu. Að ætla að saksækja einn stjórnmálamann fyrir þrot bankanna sem bankarnir áttu stærstan hlut í að valda er til marks um að hafið sé hrun hinnar almennu skynsemi í landinu.
Ég hef aldrei skammast mín fyrir að vera Íslendingur. Ég hef þvert á móti verið mjög stolt af því, þrátt fyrir lélgt gengi í Eurovision, lélegan árangur íslenska karlalandsliðsins í knattspyrnu, skömmustulegt bankahrun og Icesave-klúðrið. Alveg þangað til fyrir tveimur dögum þegar Alþingi lagðist svo lágt að samþykkja málshöfðun fyrir Landsdómi gegn Geir H. Haarde, fyrrverandi forsætisráðherra.
Nýverið stóð Femínistafélag Íslands fyrir opnum fundi þar sem þeirri spurningu var velt upp hvort þörf væri fyrir nýtt kvennaframboð. Allar pælingar um hvernig megi styrkja stöðu kvenna eru góðra gjalda verðar en sú spurning vaknar óhjákvæmilega hvort kyn eitt og sér sé nógu sterkur samnefnari fyrir pólitískt framboð.
Nýskipaður efnahags- og viðskiptaráðherra Árni Páll Árnason hefur lagt fram umdeilt frumvarp til Alþingis um að gengistryggð bíla- og íbúðalán verði ólögmæt samkvæmt lögum. Árni Páll sagði á blaðamannafundi að tilgangurinn með væntanlegri lagasetningu væri að eyða þeirri óvissu um lögmæti lánanna, óháð orðalagi samninga.