Deiglan

Vefritið Deiglan var stofnað fyrir rúmum fimmtán árum. Á þeim tíma sem liðinn er hafa þúsundir pistla um hin ýmsu mál verið birt. Yfir hundrað manns hafa verið Deiglupennar og eftir marga liggur nú orðið umtalsvert mikið efni sem ýmist hefur birst á þessum vef, í dagblöðunum eða annars staðar.

Jæja, mánudagur í dag. Veðrið er alltaf til umræðu, hvernig sem það er. Það er farið að dimma, haustið er komið, börnin farin í skólana, sumarfríið búið og fólk að detta aftur í rútínuna. Þangað til blessuð jólin koma. Svo er ýmislegt í fréttum.

Við þurftum ekkert að líta á dagatalið þessa helgina til að vita að haustið er komið. Það skall á okkur. Haustinu fylgja ekki einungis haustlægðir með fjúkandi trampólínum og stífluðum niðurföllum. Haustið er, rétt eins og áramótin, tími til að setja sér ný markmið. Fríið er búið og verið er að skipuleggja rútínuna sem framundan […]

Eitt sinn sat ég með vinkonu minni og sagði henni mjög ákaft frá frábærum manni sem ég þekkti sem væri nýskilinn en hann væri með börnin jafn mikið og jafnvel meira en mamman, þau skiptu öllu á milli sín. Mér fannst þetta stórmerkilegt og hann var svo duglegur í mínum augum. Vinkona mín horfir á mig og segir: ,,Stella afhverju er hann duglegur, hann er ekki duglegur, hann er bara að gera það sem hann á að gera“. Þetta var ekki árið nítíu og eitthvað, nei þetta var 2011.Ég hugsaði við þessi ummæli hennar „hversu forn í hugsun er ég eiginlega“.

“Af öryggisástæðum eru farþegar beðnir um að halda kyrru fyrir í sætum þangað til að flugvélin hefur numið staða og slökkt hefur verið á sætisbeltaljósum.”

“Réttindi okkar koma frá Guði, ekki ríkisstjórninni”. Þannig hljómaði þýðing íslenskra miðla á lífsskoðun stjórnmálamanns í Repúblikanaflokknum. Það var hlegið að þessu á íslenska netinu. Ég veit að þessi setning er röng. Og hún er undirstaða alls sem ég trúi á.

Ég er hægrimaður. Ég trúi ekki á guð. Ég þykist vera vísindalega þenkjandi. Stundum finnst mér eins og ég sé búinn að negla heimsýn mína og hugmyndafræði í nokkuð þéttan pakka en af og til rekst ég á það að ég á erfitt með að rökstyðja það sem ættu að vera algerar forsendur þess sem ég trúi á.

Öskra starfsmenn seðlabankans á meðan þeir hrista klinkið úr vösum íslenskra ferðamanna við heimkomu í Leifsstöð. Gjaldeyrishöftin eru kannski ekki svona slæm en stundum sé ég þetta fyrir mér svona. Reglurnar eru nefnilega nokkuð kómískar. Bannað er að eiga gjaldeyri nema ef þú ert að fara erlendis þá máttu fá smá en þá er bannað að taka með krónur því að þær má bara nota innanlands. Ég veit ekki með ykkur en mér finnst þetta hálf kjánalegt.

Á miðvikudaginn síðastliðinn söfnuðust um þrjú þúsund Íslendingar saman á Ingólfstorgi til þess að sýna íbúum á Gaza samstöðu. Þá höfðu um 700 manns látist frá því að núverandi átök hófust og til að sýna hverri einustu manneskju sem látist hefur á Gaza undanfarið virðingu, var lagður blómsveigur að stjórnarráðinu með nöfnum látinna og í lok samstöðufundarins lögðust 700 Íslendingar í grasið á Arnarhóli.

Framsóknarflokkurinn hefur mikinn áhuga á því hvernig fólk á að haga sér og þar á meðal á því hverju fólk trúir, hversu hreint kjöt það borðar og hvar það kaupir áfengi. Einhverjir Framsóknarmenn virðast líka líta svo á að í orkan í Evrópusambandinu sé óhrein, að námsmenn sem skili sér ekki heim þurfi að greiða fyrir það og að skoða eigi ökklabönd á tiltekna hælisleitendur.

Ég vann nokkur misseri og sumur í Háskóla Íslands, bæði í meistaranámi sem og í minni verkefnum í grunnnáminu. Það væru ýkjur að halda því fram að starfsmenn Háskólans gerðu ekkert í kafftitíma sínum annað en að tala illa um Hannes Hólmstein. Í minningunni var hlutfall þess tíma sem fór í að tala illa um Hannes kannski nær því að vera 20-30%. En ég man að nóg þótti mér það stundum samt.

Líf og viðurværi þjóðarinnar hefur löngum verið háð duttlungum veðursins. Í dag stjórnar það þó ekki eins miklu og það gerði áður fyrr. Nútímbyggingar skýla okkur að mestu fyrir veðri og vindum. Það má hins vegar segja að lífsþróttur íslensku þjóðarinnar sé beintengdur við fjölda sólarstunda og það skyldi ekki vanmeta.

Íþróttaáhugaleysingjar eiga ekki sjö dagana sæla um þessar mundir. Hver einasti fréttatími er uppfullur af fréttum um afrek manna á knattspyrnuvellinum, fátt annað virðist sýnt í sjónvarpinu og lítið annað er rætt um á kaffistofum landsins. Áhugaleysi þýðir útskúfun. Hér er á léttum nótum fjallað um þennan ólánshóp.

Samfélag manna tekur sífelldum breytingum og það virðist jafnframt sífellt verða flóknara og margbreytilegra. Það er því að vissu leyti skiljanlegt að leitað sé leiða til að skilja og skilgreina aðra. Vandamálið er hins vegar að skoðanir einstaklinga eru eins fjölbreyttar og þær eru margar. Þessi endalausa þráhyggja að flokka fólk og skilgreina það útfrá ákveðinni lífsskoðun, samfélagsstöðu, kyni, kynþætti, kynhneigð eða hvað eina er of mikil einföldun. Það gengur ekki upp að nota ákveðið viðhorf eða skoðun á einu málefni sem forsendu eða staðfestingu á öðru algjörlega ótengdu málefni.

Fólksflutningar færir það frá stöðum þar sem það skilar minni framleiðni yfir á staði þar sem það skilar meiri framleiðni. Þetta eykur hag bæði þess sem flytur og áfangastaðarins. Þeim mun færri hindranir sem eru í þessu ferli því betur gengur fólki að flytja þangað sem það skilar hæstri framlegð.

Þeir eru eflaust ófáir sem bíða með óþreyju eftir því að klukkan slái átta á fimmtudagskvöld þegar flautað verður til leiks í São Paulo þar sem opnunarleikur Heimsmeistaramótsins í knattspyrnu fer fram. Heimamenn taka þá á móti Króatíu og hefja þar með veisluna, eins og HM er gjarnan kallað, en mótið er vinsælasti íþróttaviðburður í heimi og slær út sjálfa Ólympíuleikana.

Ég sit og smelli tölum í dálka, krota einhverjar niður á blað. Skoða skilmála á heimasíðum lánastofnana. Skoða hvað hús kosta. Skoða hvað ég get verið lengi að safna fyrir einu slíku. Set dæmið upp. Reiknireikn.