,,Hvernig getur þjóð sem framdi slík ódæði verið reiðubúin til að taka þátt í vestrænni samvinnu. Það voru ekki þau sem þjáðust heldur við.” Þessi orð lét Stjepan Mesic, forseti Króatíu, falla á fundi í Prag í síðustu viku í tilefni af leiðtogafundi NATO. Þar var hann að sjálfsögðu að vísa til serbnesku þjóðarinnar og stríðsglæpa sem framdir voru í Bosníu og Kosovo.
Category: Deiglupistlar
Þegar miklir íþróttamenn þekkja ekki sinn vitjunartíma geta afleiðingarnar orðið dapurlegar. Eitt þekktasta dæmið um slíkt er hnefaleikakappinn Joe Louis sem var einn mesti íþróttamaður allra tíma en verður því miður ætíð minnst fyrir hina dapurlegu endurkoma sína í hringinn og þá niðurlægingu sem hann þurfti að þola síðustu ár ævi sinnar. Körfuboltamaðurinn Michael Jordan hefur tilkynnt að hann muni hætta íþróttaiðkun eftir þetta tímabil og fagna margir aðdáendur hans þeirri ákvörðun.
Aldrei hefur fallið jafn svartur blettur á keppnina Ungfrú heim og í síðasta mánuði þegar yfir 200 manns létu lífið í blóðugum óeirðum sem blossuðu upp í Nígeríu í tengslum við keppnina. Aðstandendur keppninnar hika þó hvergi og hafa fært keppnina til Lundúna þar sem hún mun fara fram í 51. sinn næstkomandi laugardag. En á hvern skrifast reikningurinn fyrir dauðsföllum þeirra einstaklinga sem létu lífið vegna fegurðarinnar?
Pistlahöfundur fékk á dögunum tækifæri til að ræða við mann sem búsettur var í Rússlandi um skilning manna á hugtakinu frelsi. Það er ekki undarlegt að ákveðinn blæbrigðamunur sé á skilningi manna á ýmsum hugtökum. Frelsi er þó sérkapítuli út af fyrir sig, því svo virðist sem allir telji sig eiga tilkall til orðsins, og skiptir litlu hvaða málstað þeir eru að verja.
Farsinn í kringum Ástþór Magnússon fer líklegast bráðum að taka enda. Það er ljóst að margir hafa orðið fyrir miklu tjóni vegna tölvupóstsins og aðgerðanna sem fylgdu í kjölfarið. Voru allar aðgerðirnar forsvaranlegar og hvernig koma menn út úr þessu að lokum?
Það er ánægjulegt að vita að vinstrimenn á Íslandi samþykki núorðið að Sovétríkin og leppríki þeirra hafi ekki verið mannvæn. Hins vegar eiga þeir það enn til að líta fram hjá hinni raunverulegu ástæðu fyrir hruni kommúnismans, vafalaust vegna þess hve illa hún fellur að þeirra heimssýn.
Evrópa 21. aldarinnar vill í öllu höfða til “skynseminnar”, fara eftir (hennar) lögum og reglum og blása til alþjóðafundar um hvert mál sem kemur upp í heimunum til að ræða málin á jafnréttisgrundvelli. Bandaríkjamenn á hinn bóginn virðast þreyttir á þessu jafnræðisvæli Evrópumanna og vilja láta vopnin tala; heiminum sé ekki treystandi og ljóst sé að sumar þjóðir skilji ekkert annað en blý.
Í dag fagna landsmenn fullveldisdegi þjóðarinnar. Að vísu hverfur dagurinn oft í skammdeginu og jólaundirbúningnum og í gegnum árin hefur það einkum verið fyrir tilstuðlan stúdenta Háskóla Íslands að dagsins er minnst. Það er ef til vill við hæfi miðað við sjálfan fullveldisdaginn 1918.
John Rawls, merkasti stjórnmálaheimspekingur 20. aldarinnar, lést síðastliðinn sunnudag. Hugmyndir Rawls um val á samfélagsgerð í frumástandi þar sem einstaklingar eru bak við slæðu þekkingarleysis mörkuðu straumhvörf í stjórnmálaheimspeki á síðustu öld.
Einhver helsta von okkar til þess að frelsi í harðstjórnarríkjum aukist er almenn uppfræðsla og aukinn samtakamáttur almennings. Internetið er því sennilega einhver sú skæðasta ógn sem steðjar að kínverskum stjórnvöldum – en í öllum ógnunum felast tækifæri og kínversk stjórnvöld hafa í hyggju að nýta sér möguleika upplýsingatækninnar til þess að auka enn eftirlit með þegnum sínum.
Þann fjórtánda þessa mánaðar kusu þingmenn Demókrata í bandarísku fulltrúadeildinni Nancy Pelosi í embætti leiðtoga þingflokksins. Samhliða því hafa forystumenn flokksins lýst því yfir að hann þurfi að færa sig lengra til vinstri. Hér er þeirri spurningu velt upp hvort stefnubreytingin sé Demókrötum til góðs eða ills.
Afdráttarlaus stuðningur við formann og varaformann auk töluverðrar endurnýjunar eru stóru tíðindin í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík. Líklegt er að lítið verði hróflað við þessari niðurstöðu
Alls staðar þar sem atvinnuleysi er mælanlegt virðist sú della dúkka upp meðal fólks að útlendingar séu að taka vinnu af hinum innfæddu. Ýmislegt má gera þegar viðmælandinn heldur fram slíkri vitleysu. Til dæmis má kalla hann rasista eða henda fram fullyrðingu á borð við: „Þetta fólk er að vinna störfin sem Íslendingar vilja ekki vinna“. Það eru hins vegar til betri leiðir til að svara þjóðernisinnum öðruvísi en að gera Íslendinga að letihaugum og nýbúana að píslarvottum sem vinna skítverkin.
Skálmöldin fyrir botni Miðjarðarhafs heldur áfram sem aldrei fyrr og einkennist baráttan á milli Ísraels og hryðjuverkamannanna af grimmdarverkum á báða bóga. Á Deiglunni í dag er fjallað um það hvort stríðandi aðilar beri ekki sjálfir ábyrgð á eigin grimmdarverkum sem bitna einna helst á saklausum borgurum í Ísrael og Palestínu.
Nánast undantekningalaust á haustþingi er lagt fram frumvarp til fjáraukalaga til að mæta ófyrirséðum eða vanáætluðum kostnaði ríkisins á yfirstandandi fjárlagaári. En hvað er það sem Alþingi er að senda skattborgurum landsins bakreikninga fyrir? Ýmislegt vakti í það minnsta forvitni greinarhöfundar við lestur þingskjals nr. 449 um frumvarp til fjáraukalaga fyrir árið 2002.
Glæpir gegn börnum vekja ávallt óhug á meðal fólks og er því sorglegt hveru oft okkur berast fréttir af þeim. Andstyggilegast er að heyra af kynferðisglæpum gagnvart börnum, en undrun þykir sæta sú léttvæga refsing sem brotamenn hljóta.
Einn Deiglupenna, Soffía Kristín Þórðardóttir, er á meðal frambjóðenda í prófkjöri Sjálfstæðisflokksins. Þó Soffía sé yngst þeirra sem gefa kost á sér býr hún yfir margvíslegri reynslu. Hún óskar eftir stuðningi sjálfstæðismanna í 8. sæti að framboðslista flokksins í vor.
Svo virðist sem ýmsir hafi fengið þá flugu í höfuðið að íslenska ríkinu hafi við sölu Landsbankans og Búnaðarbankans skyndilega áskotnast miklir fjármunir sem líkja mætti við hagnað. Og það sem verra er, að hinum sömu þykir sjálfsagt að „hagnaðurinn“ verði sjálkrafa viðbótarútgjöld ríkissjóðs.
Dagsetning stækkunar Evrópusambandsins til austurs veldur vonbrigðum. Ekki nóg að henni sé frestað um fjóra mánuði heldur er tímasetningin, 1.maí, hæpinn hátíðardagur fyrir þjóðir sem hafa nýlega brotið af sér hlekki kommúnismans.
Nú þegar rúm tvö ár eru liðin frá því að uppreisn Palestínumanna, Intifada, hófst liggja hundruð manna í valnum, aðstæður palestínskra borgara eru nánast óbærilegar og varanlegur friður virðist fjarlægur draumur. Hverjir bera ábyrgð á því hvernig málum er háttað?