Það er sorglegt að menn á hinu háa Alþingi skuli nú klóra sér í kollunum yfir því hvernig reka eigi sjónvarpsstöð meðan við blasir lausn sem tryggir Ríkisútvarpinu gnótt fjármagns og um leið sér íslenskum almenningi fyrir ögrandi skemmtiefni á tímum sem venjulega eru, hvort sem er, illa nýttir af Sjónvarpinu.
Marey Carey, klámstjarna og fyrrverandi pólitíkus.
|
Þrátt fyrir að sumir virðast halda að klámvæðing tröllríði íslensku þjóðfélagi vita þeir sem betur þekkja til að við Íslendingar stöndum öðrum Evrópuþjóðum langt að baki þegar kemur að sora. Tökum sem dæmi aðgengi að klámi í sjónvarpinu. Vissulega eru til einhverjar sérhæfðar læsta sjónvarpsstöðvar sem standa hinum útvöldu til boða en er það merki um einhverja „væðingu“? Mundi vera talað um „internetvæðingu“ ef veraldarvefurinn væri opin einhverjum auðmönnum frá miðnættis til klukkan 3 um helgar?
Það hefur löngum sannast að íslenskar einkastöðvarn eru ekki vandanum vaxnar þegar kemur að fullorðinsskemmtun. Stöð tvö þurfti að láta deigan síga og sömuleiðis SkjárEinn. Sýn sýnir, jú, enn þá einhverjar léttbleikar gamanmyndir af og til en bæði er framboðið lítið, myndirnar látnar víkja fyrir íþróttum og, eins og áður sagði, efnið aðeins á færi hinna ríkustu.
Hver svo sem ástæðan er þá skortir einkaaðila í sjónvarpsrekstri annaðhvort þrek eða hugrekki til að sjá íslenskum áhorfendum fyrir viðunandi magni af klámi. Hugsanlega óttast menn viðbrögð auglýsenda, sem finnast nauðbeygðir af fámennum en háværum þrýstihópum. Einnig getur verið að þeir óttist að lenda í málaferlum sambærilegum þeim sem Stöð 2 lenti í. Einnig gæti það verið að það einfaldlega borgi sig ekki að sýna klám á Íslandi. Ef svo er, þá er undirritaður loksins búinn að finna „sérstöðuna“ margumræddu. (En það er víst fyrirbæri sem gerir okkur Íslendinga svo frábrugðna öðru fólki að við þurfum að búa við ýmsar skrýtnar reglugerðir.)
Hér er loksins kominn tími til að RÚV, þessi staðnaða stofnun taki af skarið og bylti íslenskum sjónvarpsveruleika. Skrefið væri í rauninni rökrétt framhald í þeirri viðleitni Ríkissjónvarpsins að auka hlut erlendrar afþreyingar á kostnað íslensks efnis. Hvar eru íslensku sittkommin? Sápuóperurnar? Sakamálaþættirnir? Spurningaþættirnir? Líklegast yrði það þó þannig að tekjur RÚV af uppátækinu yrðu slíkar að hægt væri að hætta við öll afnotagjöld og nefskatta og blása samt lífi í innlenda dagskrárgerð.
Dæmin erlendis frá sýna að sambærilegar aðgerðir geta svo sannarlega bjargað rekstri vonlausra sjónvarpsstöðva. Hugsanlega myndu tekjurnar þó skerðast þegar fleiri íslenskar stöðvar eltu frumvæðið. Í versta falli væri hægt að veitar Sjónvarpinu einkaleyfi til klámsýninga á ákveðnum tímum. Menn gætu kallað þetta skatt ef þeir vildu og jafnvel kennt hann við einhver líffæri.
Önnur en nef.
- Taívan má ráða sér sjálft - 15. ágúst 2022
- Velheppnaður miðbær Selfoss - 26. júlí 2021
- Óþarfa bjölluat á göngustígum - 19. júlí 2021
