Fyrir mann með gróðurofnæmi er fátt sem minnir heiftarlegar á sumarkomuna en ilmurinn af nýslegnu grasi. Lyktin vekur þó ekki bara upp ofnæmisviðbrögð heldur líka ljúfa minningar. Hún minnir á það sem tilheyrði sumrinu á æskuárunum—fótboltavöllurinn. Hreyfing og útivera tilheyra sumrinu.
Nú standa vonir til þess að takmarkanir á fjölda þeirra sem hittast mega, til dæmis á íþróttaiviðburðum, fari smám saman að hverfa. Að minnsta kost styttist í að þær verði svo lítt íþyngjandi að það mun ekki hafa áhrif á daglegt líf fólks.
Þorstinn í mannamót fer vaxandi og vonandi munu íþróttafélög á landinu njóta góðs af því. Að mæta og styðja sitt lið er hluti af góðu samfélagi, og kannski verður einmitt meiir áherlsa á að rækta samfélagið eftir alla þessa einveru og einmanaleika.
Íþróttir í meistaraflokki á Íslandi hafa á undanförnum árum farið stöðugt meira út í að vera atvinnumennska. Það verður fróðlegt að sjá hvort sú þróun haldi áfram á næstu árum, þegar í ljós kemur að það sem skiptir mestu máli upp á upplifun áhorfenda er kannski ekki að koma og sjá sitt lið vinna með öllum tiltækum ráðum, heldur að hitta mann og annan—og styðja í blíðu og stríðu við bakið á ungu fólki sem leggur hart að sér við að spila íþróttina sem það elskar og klæðist búningi félagsins sem það elskar.
- Tilviljanasúpan í Wuhan - 27. júní 2021
- Verður heimsfaraldurinn fyrsti kaflinn ímun stærri sögu? - 20. júní 2021
- Þinglokaþokumeinlokan - 13. júní 2021
